klinken

See also: Klinken

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈklɪŋ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: klin‧ken
• Rhymes: -ɪŋkən

Etymology 1

From Middle Dutch clingen, clinken, from Old Dutch *clingan, from Proto-Germanic *klinganą (“to sound”).

Verb

klinken

1. to sound

   De bel in de kerk begon te klinken toen de dienst begon.

   The bell in the church started to sound when the service began.

   De muziek uit de luidsprekers klinkt helder en zuiver.

   The music from the speakers sounds clear and pure.

   De lach van de kinderen klinkt als muziek in mijn oren.

   The laughter of the children sounds like music to my ears.

2. to clink glasses

   We willen graag een toast uitbrengen, laten we de glazen klinken!

   We'd like to propose a toast, let's clink glasses!

   Na de ceremonie klinkten de gasten hun glazen om het gelukkige paar te feliciteren.

   After the ceremony, the guests clinked glasses to congratulate the happy couple.

   Op oudejaarsavond klinken mensen vaak hun glazen om het nieuwe jaar te verwelkomen.

   On New Year's Eve, people often clink glasses to welcome the new year.

Conjugation

Conjugation of klinken (strong class 3a)
infinitive	klinken
past singular	klonk
past participle	geklonken
infinitive	klinken
gerund	klinken n
	present tense	past tense
1st person singular	klink	klonk
2nd person sing. (jij)	klinkt, klink2	klonk
2nd person sing. (u)	klinkt	klonk
2nd person sing. (gij)	klinkt	klonkt
3rd person singular	klinkt	klonk
plural	klinken	klonken
subjunctive sing.1	klinke	klonke
subjunctive plur.1	klinken	klonken
imperative sing.	klink
imperative plur.1	klinkt
participles	klinkend	geklonken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanklinken
• afklinken
• beklinken
• doorklinken
• klinker
• medeklinker
• meeklinken
• naklinken
• opklinken
• overklinken
• samenklinken
• uitklinken
• verklinken
• weerklinken

Descendants

• Negerhollands: kling

Etymology 2

From Middle Dutch clingen, clinken, from Old Dutch *clingan, from Proto-Germanic *klinganą (“to adhere to, cling to”).

Verb

klinken

1. to nail, to rivet, to clinch

Conjugation

Conjugation of klinken (strong class 3a)
infinitive	klinken
past singular	klonk
past participle	geklonken
infinitive	klinken
gerund	klinken n
	present tense	past tense
1st person singular	klink	klonk
2nd person sing. (jij)	klinkt, klink2	klonk
2nd person sing. (u)	klinkt	klonk
2nd person sing. (gij)	klinkt	klonkt
3rd person singular	klinkt	klonk
plural	klinken	klonken
subjunctive sing.1	klinke	klonke
subjunctive plur.1	klinken	klonken
imperative sing.	klink
imperative plur.1	klinkt
participles	klinkend	geklonken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aaneenklinken
• aanklinken
• beklinken
• doorklinken
• inklinken
• nederklinken
• omklinken
• opklinken
• vastklinken

Descendants

• → Papiamentu: klinchi

Etymology 3

Noun

klinken

1. plural of klink