weerklinken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch wederclinken. Equivalent to weer- +‎ klinken. This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌʋeːrˈklɪŋ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: weer‧klin‧ken
• Rhymes: -ɪŋkən

Verb

weerklinken

1. (intransitive) to resound; to echo; to ring out

   Het geluid van de klokken weerklinkt door de hele stad.

   The sound of the bells resounds throughout the entire city.

   Het applaus weerklinkt in de zaal na een prachtige uitvoering.

   The applause echoes in the hall after a magnificent performance.

   De stem van de zangeres weerklinkt door de concertzaal en raakt de harten van het publiek.

   The voice of the singer rings out through the concert hall and touches the hearts of the audience.

Conjugation

Conjugation of weerklinken (strong class 3a, prefixed)
infinitive	weerklinken
past singular	weerklonk
past participle	weerklonken
infinitive	weerklinken
gerund	weerklinken n
	present tense	past tense
1st person singular	weerklink	weerklonk
2nd person sing. (jij)	weerklinkt, weerklink2	weerklonk
2nd person sing. (u)	weerklinkt	weerklonk
2nd person sing. (gij)	weerklinkt	weerklonkt
3rd person singular	weerklinkt	weerklonk
plural	weerklinken	weerklonken
subjunctive sing.1	weerklinke	weerklonke
subjunctive plur.1	weerklinken	weerklonken
imperative sing.	weerklink
imperative plur.1	weerklinkt
participles	weerklinkend	weerklonken
1) Archaic. 2) In case of inversion.