hæpta

Old Swedish

Etymology

From Old Norse hepta, from Proto-Germanic *haftijaną.

Verb

hæpta

1. to bind
2. to captivate
3. to obstruct, cut off

Conjugation

Conjugation of hæpta (weak)

	present			past
infinitive	hæpta			—
participle	hæptandi, hæptande			hæpter
active voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	hæptir	hæpti, hæpte	—	hæpti, hæpte	hæpti, hæpte
þū	hæptir	hæpti, hæpte	hæpt	hæpti, hæpte	hæpti, hæpte
han	hæptir	hæpti, hæpte	—	hæpti, hæpte	hæpti, hæpte
vīr	hæptum, hæptom	hæptum, hæptom	hæptum, hæptom	hæptum, hæptom	hæptum, hæptom
īr	hæptin	hæptin	hæptin	hæptin	hæptin
þēr	hæpta	hæptin	—	hæptu, hæpto	hæptin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	hæptis	hæptis, hæptes	—	hæptis, hæptes	hæptis, hæptes
þū	hæptis	hæptis, hæptes	—	hæptis, hæptes	hæptis, hæptes
han	hæptis	hæptis, hæptes	—	hæptis, hæptes	hæptis, hæptes
vīr	hæptums, hæptoms	hæptums, hæptoms	—	hæptums, hæptoms	hæptums, hæptoms
īr	hæptins	hæptins	—	hæptins	hæptins
þēr	hæptas	hæptins	—	hæptus, hæptos	hæptins

Descendants

• Swedish: häfta