doordrijven

Dutch

Etymology

From door +‎ drijven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdoːrdrɛi̯və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: door‧drij‧ven

Verb

doordrijven

1. (transitive) to push through, to carry through (against resistance)

Conjugation

Conjugation of doordrijven (strong class 1, separable)
infinitive	doordrijven
past singular	dreef door
past participle	doorgedreven
infinitive	doordrijven
gerund	doordrijven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	drijf door	dreef door	doordrijf	doordreef
2nd person sing. (jij)	drijft door, drijf door2	dreef door	doordrijft	doordreef
2nd person sing. (u)	drijft door	dreef door	doordrijft	doordreef
2nd person sing. (gij)	drijft door	dreeft door	doordrijft	doordreeft
3rd person singular	drijft door	dreef door	doordrijft	doordreef
plural	drijven door	dreven door	doordrijven	doordreven
subjunctive sing.1	drijve door	dreve door	doordrijve	doordreve
subjunctive plur.1	drijven door	dreven door	doordrijven	doordreven
imperative sing.	drijf door
imperative plur.1	drijft door
participles	doordrijvend	doorgedreven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

References

• Van Dale, 11. edition (1984)