beschijnen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch beschinen, from Old Dutch *biskīnan, from Proto-Germanic *biskīnaną. Equivalent to be- +‎ schijnen. Cognate with English beshine.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈsxɛi̯nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧schij‧nen
• Rhymes: -ɛi̯nən

Verb

beschijnen

1. (transitive) to shine on

Conjugation

Conjugation of beschijnen (strong class 1, prefixed)
infinitive	beschijnen
past singular	bescheen
past participle	beschenen
infinitive	beschijnen
gerund	beschijnen n
	present tense	past tense
1st person singular	beschijn	bescheen
2nd person sing. (jij)	beschijnt, beschijn2	bescheen
2nd person sing. (u)	beschijnt	bescheen
2nd person sing. (gij)	beschijnt	bescheent
3rd person singular	beschijnt	bescheen
plural	beschijnen	beschenen
subjunctive sing.1	beschijne	beschene
subjunctive plur.1	beschijnen	beschenen
imperative sing.	beschijn
imperative plur.1	beschijnt
participles	beschijnend	beschenen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• beschijning