aanbenen

Dutch

Etymology

From aan +‎ benen (“to walk in large strides”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧be‧nen

Verb

aanbenen

1. (intransitive) to come walking in large strides

   Synonym: aanlopen

2. (transitive) to keep up with

   Synonyms: bijbenen, bijhouden

Conjugation

Conjugation of aanbenen (weak, separable)
infinitive	aanbenen
past singular	beende aan
past participle	aangebeend
infinitive	aanbenen
gerund	aanbenen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	been aan	beende aan	aanbeen	aanbeende
2nd person sing. (jij)	beent aan, been aan2	beende aan	aanbeent	aanbeende
2nd person sing. (u)	beent aan	beende aan	aanbeent	aanbeende
2nd person sing. (gij)	beent aan	beende aan	aanbeent	aanbeende
3rd person singular	beent aan	beende aan	aanbeent	aanbeende
plural	benen aan	beenden aan	aanbenen	aanbeenden
subjunctive sing.1	bene aan	beende aan	aanbene	aanbeende
subjunctive plur.1	benen aan	beenden aan	aanbenen	aanbeenden
imperative sing.	been aan
imperative plur.1	beent aan
participles	aanbenend	aangebeend
1) Archaic. 2) In case of inversion.