χρονικός

Ancient Greek

Etymology

From χρόνος (khrónos, “time”) +‎ -ικός (-ikós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kʰro.ni.kós/ → /xro.niˈkos/ → /xro.niˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kʰro.ni.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kʰro.niˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /xro.niˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /xro.niˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /xro.niˈkos/

Adjective

χρονῐκός • (khronĭkós) m (feminine χρονῐκή, neuter χρονῐκόν); first/second declension

1. of or concerning time, temporal
2. chronological

Inflection

First and second declension of χρονῐκός; χρονῐκή; χρονῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		χρονῐκός khronĭkós	χρονῐκή khronĭkḗ	χρονῐκόν khronĭkón		χρονῐκώ khronĭkṓ	χρονῐκᾱ́ khronĭkā́	χρονῐκώ khronĭkṓ		χρονῐκοί khronĭkoí	χρονῐκαί khronĭkaí	χρονῐκᾰ́ khronĭkắ
Genitive		χρονῐκοῦ khronĭkoû	χρονῐκῆς khronĭkês	χρονῐκοῦ khronĭkoû		χρονῐκοῖν khronĭkoîn	χρονῐκαῖν khronĭkaîn	χρονῐκοῖν khronĭkoîn		χρονῐκῶν khronĭkôn	χρονῐκῶν khronĭkôn	χρονῐκῶν khronĭkôn
Dative		χρονῐκῷ khronĭkôi	χρονῐκῇ khronĭkêi	χρονῐκῷ khronĭkôi		χρονῐκοῖν khronĭkoîn	χρονῐκαῖν khronĭkaîn	χρονῐκοῖν khronĭkoîn		χρονῐκοῖς khronĭkoîs	χρονῐκαῖς khronĭkaîs	χρονῐκοῖς khronĭkoîs
Accusative		χρονῐκόν khronĭkón	χρονῐκήν khronĭkḗn	χρονῐκόν khronĭkón		χρονῐκώ khronĭkṓ	χρονῐκᾱ́ khronĭkā́	χρονῐκώ khronĭkṓ		χρονῐκούς khronĭkoús	χρονῐκᾱ́ς khronĭkā́s	χρονῐκᾰ́ khronĭkắ
Vocative		χρονῐκέ khronĭké	χρονῐκή khronĭkḗ	χρονῐκόν khronĭkón		χρονῐκώ khronĭkṓ	χρονῐκᾱ́ khronĭkā́	χρονῐκώ khronĭkṓ		χρονῐκοί khronĭkoí	χρονῐκαί khronĭkaí	χρονῐκᾰ́ khronĭkắ
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		χρονῐκῶς khronĭkôs				χρονῐκώτερος khronĭkṓteros				χρονῐκώτᾰτος khronĭkṓtătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Greek: χρονικός (chronikós) (learned)
• → Latin: chronicus
  • Catalan: crònic
  • → Dutch: chronisch
  • → English: chronic
  • French: chronique
  • Galician: crónico
  • → German: chronisch
  • Italian: cronico
  • Norman: chronique
  • Portuguese: crônico, crónico (Portugal)
  • Romanian: cronic
  • Spanish: crónico

Further reading

• “χρονικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “χρονικός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• χρονικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Etymology

Learned borrowing from Koine Greek χρονικός (khronikós).

Pronunciation

• IPA^(key): /xɾo.niˈkos/
• Hyphenation: χρο‧νι‧κός

Adjective

χρονικός • (chronikós) m (feminine χρονική, neuter χρονικό) (relational)

1. time (attributive), temporal (relating to time)

   χρονικό διάστημα ― chronikó diástima ― interval of time, time period

2. (grammar) temporal (relating to or denoting time or tense)

Declension

Declension of χρονικός

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	χρονικός (chronikós)	χρονική (chronikí)	χρονικό (chronikó)		χρονικοί (chronikoí)	χρονικές (chronikés)	χρονικά (chroniká)
genitive	χρονικού (chronikoú)	χρονικής (chronikís)	χρονικού (chronikoú)		χρονικών (chronikón)	χρονικών (chronikón)	χρονικών (chronikón)
accusative	χρονικό (chronikó)	χρονική (chronikí)	χρονικό (chronikó)		χρονικούς (chronikoús)	χρονικές (chronikés)	χρονικά (chroniká)
vocative	χρονικέ (chroniké)	χρονική (chronikí)	χρονικό (chronikó)		χρονικοί (chronikoí)	χρονικές (chronikés)	χρονικά (chroniká)