κοινόλεκτος

Ancient Greek

Etymology

From κοινός (“common”) +‎ λεκτός (“capable of being spoken”). See Koine Greek κοινολεκτέω / κοινολεκτῶ (“use the language of common life”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /cyˈno.lek.tos/ → /ciˈno.lek.tos/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kyˈno.lek.tos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /cyˈno.lek.tos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /cyˈno.lek.tos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ciˈno.lek.tos/

Adjective

κοινόλεκτος • (koinólektos) m or f (neuter κοινόλεκτον); second declension (Koine)

1. in the language of common life

Inflection

Second declension of κοινόλεκτος; κοινόλεκτον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		κοινόλεκτος koinólektos	κοινόλεκτον koinólekton		κοινολέκτω koinoléktō	κοινολέκτω koinoléktō		κοινόλεκτοι koinólektoi	κοινόλεκτᾰ koinólektă
Genitive		κοινολέκτου koinoléktou	κοινολέκτου koinoléktou		κοινολέκτοιν koinoléktoin	κοινολέκτοιν koinoléktoin		κοινολέκτων koinoléktōn	κοινολέκτων koinoléktōn
Dative		κοινολέκτῳ koinoléktōi	κοινολέκτῳ koinoléktōi		κοινολέκτοιν koinoléktoin	κοινολέκτοιν koinoléktoin		κοινολέκτοις koinoléktois	κοινολέκτοις koinoléktois
Accusative		κοινόλεκτον koinólekton	κοινόλεκτον koinólekton		κοινολέκτω koinoléktō	κοινολέκτω koinoléktō		κοινολέκτους koinoléktous	κοινόλεκτᾰ koinólektă
Vocative		κοινόλεκτε koinólekte	κοινόλεκτον koinólekton		κοινολέκτω koinoléktō	κοινολέκτω koinoléktō		κοινόλεκτοι koinólektoi	κοινόλεκτᾰ koinólektă
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		κοινολέκτως koinoléktōs			—			—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• κοινόλεκτος

Greek

Etymology

From the Hellenistic adjective of Koine Greek κοινόλεκτος (koinólektos, “in the language of common life”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ciˈnolektos/
• Hyphenation: κοι‧νό‧λε‧κτος

Noun

κοινόλεκτος • (koinólektos) f (plural κοινόλεκτοι)

1. (linguistics) the common body of a standard language which is spoken by all, including the dialectal speakers of regional or other varieties.

Declension

Declension of κοινόλεκτος

	singular	plural
nominative	κοινόλεκτος (koinólektos)	κοινόλεκτοι (koinólektoi)
genitive	κοινολέκτου (koinoléktou)	κοινολέκτων (koinolékton)
accusative	κοινόλεκτο (koinólekto)	κοινολέκτους (koinoléktous)
vocative	κοινόλεκτε (koinólekte) κοινόλεκτο (koinólekto)	κοινόλεκτοι (koinólektoi)

Synonyms

• κοινή (koiní, “(of language): standard”)
• καθομιλουμένη (kathomilouméni, “the language of the majority”)

Related terms

• κοινολεκτώ (koinolektó, “I say common, trivial things”)
• κοινολεξία f (koinolexía, “saying trivial things”)
• κοινολογώ (koinologó, “announce”)