κλητική

Ancient Greek

Etymology

See κλητῐκός (klētĭkós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /klɛː.ti.kɛ̌ː/ → /kli.tiˈci/ → /kli.tiˈci/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /klɛː.ti.kɛ̌ː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kle̝.tiˈke̝/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /kli.tiˈci/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /kli.tiˈci/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /kli.tiˈci/

Adjective

κλητῐκή • (klētĭkḗ)

1. feminine nominative singular of κλητῐκός (klētĭkós)
2. feminine vocative singular of κλητῐκός (klētĭkós)

Noun

κλητῐκή • (klētĭkḗ) f (genitive κλητῐκῆς); first declension (Koine)

1. (grammar) the vocative case – elliptically for κλητῐκὴ πτῶσῐς (ptôsĭs): literally, “inflection for calling” or “addressing”
   • 170 BCE – 90 BCE, Dionysius Thrax, Art of Grammar 636.7
   • 50 CE – 250 CE, Apollonius Dyscolus, On Pronouns 6.9

Declension

First declension of ἡ κλητῐκή; τῆς κλητῐκῆς (Attic)

Case / #	Singular
Nominative	ἡ κλητῐκή hē klētĭkḗ
Genitive	τῆς κλητῐκῆς tês klētĭkês
Dative	τῇ κλητῐκῇ têi klētĭkêi
Accusative	τὴν κλητῐκήν tḕn klētĭkḗn
Vocative	κλητῐκή klētĭkḗ
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: κλητική (klitikí)
• Latin: vocātīvus (calque)

References

• “κλητικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

Greek

Noun

κλητική • (klitikí) f (plural κλητικές)

1. (grammar) vocative

   κλητική πτώση ― klitikí ptósi ― vocative case

Declension

Declension of κλητική

	singular	plural
nominative	κλητική (klitikí)	κλητικές (klitikés)
genitive	κλητικής (klitikís)	κλητικών (klitikón)
accusative	κλητική (klitikí)	κλητικές (klitikés)
vocative	κλητική (klitikí)	κλητικές (klitikés)

See also

• see: πτώση f (ptósi, “case”)