εὐαγγελίζω

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Ancient Greek

[edit]

Alternative forms

[edit]

Etymology

[edit]

From εὐαγγέλιον (euangélion, “good news”) +‎ -ίζω (-ízō)-

Pronunciation

[edit]
 

Verb

[edit]

εὐαγγελίζω • (euangelízō)

  1. to bring or announce good news
  2. (Christianity) to preach the gospel, evangelize

Usage notes

[edit]

Εὐαγγελίζω is generally deponent, with some exceptions in later Greek.

Inflection

[edit]
   Present: εὐαγγελίζω, εὐαγγελίζομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐαγγελίζω εὐαγγελίζεις εὐαγγελίζει εὐαγγελίζετον εὐαγγελίζετον εὐαγγελίζομεν εὐαγγελίζετε εὐαγγελίζουσῐ(ν)
subjunctive εὐαγγελίζω εὐαγγελίζῃς εὐαγγελίζῃ εὐαγγελίζητον εὐαγγελίζητον εὐαγγελίζωμεν εὐαγγελίζητε εὐαγγελίζωσῐ(ν)
optative εὐαγγελίζοιμῐ εὐαγγελίζοις εὐαγγελίζοι εὐαγγελίζοιτον εὐαγγελιζοίτην εὐαγγελίζοιμεν εὐαγγελίζοιτε εὐαγγελίζοιεν
imperative   εὐαγγέλιζε εὐαγγελιζέτω εὐαγγελίζετον εὐαγγελιζέτων   εὐαγγελίζετε εὐαγγελιζόντων
middle/
passive 		indicative εὐαγγελίζομαι εὐαγγελίζῃ,
εὐαγγελίζει 		εὐαγγελίζεται εὐαγγελίζεσθον εὐαγγελίζεσθον εὐαγγελιζόμεθᾰ εὐαγγελίζεσθε εὐαγγελίζονται
subjunctive εὐαγγελίζωμαι εὐαγγελίζῃ εὐαγγελίζηται εὐαγγελίζησθον εὐαγγελίζησθον εὐαγγελιζώμεθᾰ εὐαγγελίζησθε εὐαγγελίζωνται
optative εὐαγγελιζοίμην εὐαγγελίζοιο εὐαγγελίζοιτο εὐαγγελίζοισθον εὐαγγελιζοίσθην εὐαγγελιζοίμεθᾰ εὐαγγελίζοισθε εὐαγγελίζοιντο
imperative   εὐαγγελίζου εὐαγγελιζέσθω εὐαγγελίζεσθον εὐαγγελιζέσθων   εὐαγγελίζεσθε εὐαγγελιζέσθων
active middle/passive
infinitive εὐαγγελίζειν εὐαγγελίζεσθαι
participle m εὐαγγελίζων εὐαγγελιζόμενος
f εὐαγγελίζουσᾰ εὐαγγελιζομένη
n εὐαγγελῖζον εὐαγγελιζόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: εὐηγγέλιζᾰ
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐηγγέλιζᾰ εὐηγγέλιζᾰς εὐηγγέλιζε(ν) εὐηγγελίζᾰτον εὐηγγελίζᾰτον εὐηγγελίζᾰμεν εὐηγγελίζᾰτε εὐηγγελίζᾱσῐ(ν)
subjunctive εὐηγγελίζω εὐηγγελίζῃς εὐηγγελίζῃ εὐηγγελίζητον εὐηγγελίζητον εὐηγγελίζωμεν εὐηγγελίζητε εὐηγγελίζωσῐ(ν)
optative εὐηγγελίζοιμῐ,
εὐηγγελιζοίην 		εὐηγγελίζοις,
εὐηγγελιζοίης 		εὐηγγελίζοι,
εὐηγγελιζοίη 		εὐηγγελίζοιτον εὐηγγελιζοίτην εὐηγγελίζοιμεν εὐηγγελίζοιτε εὐηγγελίζοιεν
imperative   εὐηγγέλιζε εὐηγγελιζέτω εὐηγγελίζετον εὐηγγελιζέτων   εὐηγγελίζετε εὐηγγελιζόντων
active
infinitive εὐηγγελιζέναι
participle m εὐηγγελιζώς
f εὐηγγελιζυῖᾰ
n εὐηγγελιζός
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: εὐαγγελιέω, εὐαγγελιέομαι, εὐαγγελισθήσομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐαγγελιέω εὐαγγελιέεις εὐαγγελιέει εὐαγγελιέετον εὐαγγελιέετον εὐαγγελιέομεν εὐαγγελιέετε εὐαγγελιέουσῐ(ν)
optative εὐαγγελιέοιμῐ εὐαγγελιέοις εὐαγγελιέοι εὐαγγελιέοιτον εὐαγγελιεοίτην εὐαγγελιέοιμεν εὐαγγελιέοιτε εὐαγγελιέοιεν
middle indicative εὐαγγελιέομαι εὐαγγελιέῃ,
εὐαγγελιέει 		εὐαγγελιέεται εὐαγγελιέεσθον εὐαγγελιέεσθον εὐαγγελιεόμεθᾰ εὐαγγελιέεσθε εὐαγγελιέονται
optative εὐαγγελιεοίμην εὐαγγελιέοιο εὐαγγελιέοιτο εὐαγγελιέοισθον εὐαγγελιεοίσθην εὐαγγελιεοίμεθᾰ εὐαγγελιέοισθε εὐαγγελιέοιντο
passive indicative εὐαγγελισθήσομαι εὐαγγελισθήσῃ εὐαγγελισθήσεται εὐαγγελισθήσεσθον εὐαγγελισθήσεσθον εὐαγγελισθησόμεθᾰ εὐαγγελισθήσεσθε εὐαγγελισθήσονται
optative εὐαγγελισθησοίμην εὐαγγελισθήσοιο εὐαγγελισθήσοιτο εὐαγγελισθήσοισθον εὐαγγελισθησοίσθην εὐαγγελισθησοίμεθᾰ εὐαγγελισθήσοισθε εὐαγγελισθήσοιντο
active middle passive
infinitive εὐαγγελιέειν εὐαγγελιέεσθαι εὐαγγελισθήσεσθαι
participle m εὐαγγελιέων εὐαγγελιεόμενος εὐαγγελισθησόμενος
f εὐαγγελιέουσᾰ εὐαγγελιεομένη εὐαγγελισθησομένη
n εὐαγγελιέον εὐαγγελιεόμενον εὐαγγελισθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: εὐαγγελιῶ, εὐαγγελιοῦμαι, εὐαγγελισθήσομαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐαγγελιῶ εὐαγγελιεῖς εὐαγγελιεῖ εὐαγγελιεῖτον εὐαγγελιεῖτον εὐαγγελιοῦμεν εὐαγγελιεῖτε εὐαγγελιοῦσῐ(ν)
optative εὐαγγελιοίην,
εὐαγγελιοῖμῐ 		εὐαγγελιοίης,
εὐαγγελιοῖς 		εὐαγγελιοίη,
εὐαγγελιοῖ 		εὐαγγελιοῖτον,
εὐαγγελιοίητον 		εὐαγγελιοίτην,
εὐαγγελιοιήτην 		εὐαγγελιοῖμεν,
εὐαγγελιοίημεν 		εὐαγγελιοῖτε,
εὐαγγελιοίητε 		εὐαγγελιοῖεν,
εὐαγγελιοίησᾰν
middle indicative εὐαγγελιοῦμαι εὐαγγελιῇ εὐαγγελιεῖται εὐαγγελιεῖσθον εὐαγγελιεῖσθον εὐαγγελιούμεθᾰ εὐαγγελιεῖσθε εὐαγγελιοῦνται
optative εὐαγγελιοίμην εὐαγγελιοῖο εὐαγγελιοῖτο εὐαγγελιοῖσθον εὐαγγελιοίσθην εὐαγγελιοίμεθᾰ εὐαγγελιοῖσθε εὐαγγελιοῖντο
passive indicative εὐαγγελισθήσομαι εὐαγγελισθήσῃ εὐαγγελισθήσεται εὐαγγελισθήσεσθον εὐαγγελισθήσεσθον εὐαγγελισθησόμεθᾰ εὐαγγελισθήσεσθε εὐαγγελισθήσονται
optative εὐαγγελισθησοίμην εὐαγγελισθήσοιο εὐαγγελισθήσοιτο εὐαγγελισθήσοισθον εὐαγγελισθησοίσθην εὐαγγελισθησοίμεθᾰ εὐαγγελισθήσοισθε εὐαγγελισθήσοιντο
active middle passive
infinitive εὐαγγελιεῖν εὐαγγελιεῖσθαι εὐαγγελισθήσεσθαι
participle m εὐαγγελιῶν εὐαγγελιούμενος εὐαγγελισθησόμενος
f εὐαγγελιοῦσᾰ εὐαγγελιουμένη εὐαγγελισθησομένη
n εὐαγγελιοῦν εὐαγγελιούμενον εὐαγγελισθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: εὐηγγέλισᾰ, εὐηγγελισᾰ́μην, εὐηγγελίσθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐηγγέλισᾰ εὐηγγέλισᾰς εὐηγγέλισε(ν) εὐηγγελίσᾰτον εὐηγγελισᾰ́την εὐηγγελίσᾰμεν εὐηγγελίσᾰτε εὐηγγέλισᾰν
subjunctive εὐαγγελίσω εὐαγγελίσῃς εὐαγγελίσῃ εὐαγγελίσητον εὐαγγελίσητον εὐαγγελίσωμεν εὐαγγελίσητε εὐαγγελίσωσῐ(ν)
optative εὐαγγελίσαιμῐ εὐαγγελίσειᾰς,
εὐαγγελίσαις 		εὐαγγελίσειε(ν),
εὐαγγελίσαι 		εὐαγγελίσαιτον εὐαγγελισαίτην εὐαγγελίσαιμεν εὐαγγελίσαιτε εὐαγγελίσειᾰν,
εὐαγγελίσαιεν
imperative   εὐαγγέλισον εὐαγγελισᾰ́τω εὐαγγελίσᾰτον εὐαγγελισᾰ́των   εὐαγγελίσᾰτε εὐαγγελισᾰ́ντων
middle indicative εὐηγγελισᾰ́μην εὐηγγελίσω εὐηγγελίσᾰτο εὐηγγελίσᾰσθον εὐηγγελισᾰ́σθην εὐηγγελισᾰ́μεθᾰ εὐηγγελίσᾰσθε εὐηγγελίσᾰντο
subjunctive εὐαγγελίσωμαι εὐαγγελίσῃ εὐαγγελίσηται εὐαγγελίσησθον εὐαγγελίσησθον εὐαγγελισώμεθᾰ εὐαγγελίσησθε εὐαγγελίσωνται
optative εὐαγγελισαίμην εὐαγγελίσαιο εὐαγγελίσαιτο εὐαγγελίσαισθον εὐαγγελισαίσθην εὐαγγελισαίμεθᾰ εὐαγγελίσαισθε εὐαγγελίσαιντο
imperative   εὐαγγέλισαι εὐαγγελισᾰ́σθω εὐαγγελίσᾰσθον εὐαγγελισᾰ́σθων   εὐαγγελίσᾰσθε εὐαγγελισᾰ́σθων
passive indicative εὐηγγελίσθην εὐηγγελίσθης εὐηγγελίσθη εὐηγγελίσθητον εὐηγγελισθήτην εὐηγγελίσθημεν εὐηγγελίσθητε εὐηγγελίσθησᾰν
subjunctive εὐαγγελισθῶ εὐαγγελισθῇς εὐαγγελισθῇ εὐαγγελισθῆτον εὐαγγελισθῆτον εὐαγγελισθῶμεν εὐαγγελισθῆτε εὐαγγελισθῶσῐ(ν)
optative εὐαγγελισθείην εὐαγγελισθείης εὐαγγελισθείη εὐαγγελισθεῖτον,
εὐαγγελισθείητον 		εὐαγγελισθείτην,
εὐαγγελισθειήτην 		εὐαγγελισθεῖμεν,
εὐαγγελισθείημεν 		εὐαγγελισθεῖτε,
εὐαγγελισθείητε 		εὐαγγελισθεῖεν,
εὐαγγελισθείησᾰν
imperative   εὐαγγελίσθητῐ εὐαγγελισθήτω εὐαγγελίσθητον εὐαγγελισθήτων   εὐαγγελίσθητε εὐαγγελισθέντων
active middle passive
infinitive εὐαγγελῖσαι εὐαγγελίσᾰσθαι εὐαγγελισθῆναι
participle m εὐαγγελίσᾱς εὐαγγελισᾰ́μενος εὐαγγελισθείς
f εὐαγγελίσᾱσᾰ εὐαγγελισᾰμένη εὐαγγελισθεῖσᾰ
n εὐαγγελῖσᾰν εὐαγγελισᾰ́μενον εὐαγγελισθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: εὐηγγέλικᾰ, εὐηγγέλισμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐηγγέλικᾰ εὐηγγέλικᾰς εὐηγγέλικε(ν) εὐηγγελίκᾰτον εὐηγγελίκᾰτον εὐηγγελίκᾰμεν εὐηγγελίκᾰτε εὐηγγελίκᾱσῐ(ν)
subjunctive εὐηγγελίκω εὐηγγελίκῃς εὐηγγελίκῃ εὐηγγελίκητον εὐηγγελίκητον εὐηγγελίκωμεν εὐηγγελίκητε εὐηγγελίκωσῐ(ν)
optative εὐηγγελίκοιμῐ,
εὐηγγελικοίην 		εὐηγγελίκοις,
εὐηγγελικοίης 		εὐηγγελίκοι,
εὐηγγελικοίη 		εὐηγγελίκοιτον εὐηγγελικοίτην εὐηγγελίκοιμεν εὐηγγελίκοιτε εὐηγγελίκοιεν
imperative   εὐηγγέλικε εὐηγγελικέτω εὐηγγελίκετον εὐηγγελικέτων   εὐηγγελίκετε εὐηγγελικόντων
middle/
passive 		indicative εὐηγγέλισμαι εὐηγγέλισαι εὐηγγέλισται εὐηγγέλισθον εὐηγγέλισθον εὐηγγελίσμεθᾰ εὐηγγέλισθε εὐηγγελίσᾰται
subjunctive εὐηγγελισμένος ὦ εὐηγγελισμένος ᾖς εὐηγγελισμένος ᾖ εὐηγγελισμένω ἦτον εὐηγγελισμένω ἦτον εὐηγγελισμένοι ὦμεν εὐηγγελισμένοι ἦτε εὐηγγελισμένοι ὦσῐ(ν)
optative εὐηγγελισμένος εἴην εὐηγγελισμένος εἴης εὐηγγελισμένος εἴη εὐηγγελισμένω εἴητον/εἶτον εὐηγγελισμένω εἰήτην/εἴτην εὐηγγελισμένοι εἴημεν/εἶμεν εὐηγγελισμένοι εἴητε/εἶτε εὐηγγελισμένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   εὐηγγέλισο εὐηγγελίσθω εὐηγγέλισθον εὐηγγελίσθων   εὐηγγέλισθε εὐηγγελίσθων
active middle/passive
infinitive εὐηγγελικέναι εὐηγγελῖσθαι
participle m εὐηγγελικώς εὐηγγελισμένος
f εὐηγγελικυῖᾰ εὐηγγελισμένη
n εὐηγγελικός εὐηγγελισμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: εὐηγγελίκειν, εὐηγγελίσμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐηγγελίκειν,
εὐηγγελίκη 		εὐηγγελίκεις,
εὐηγγελίκης 		εὐηγγελίκει(ν) εὐηγγελίκετον εὐηγγελικέτην εὐηγγελίκεμεν εὐηγγελίκετε εὐηγγελίκεσᾰν
middle/
passive 		indicative εὐηγγελίσμην εὐηγγέλισο εὐηγγέλιστο εὐηγγέλισθον εὐηγγελίσθην εὐηγγελίσμεθᾰ εὐηγγέλισθε εὐηγγελίσᾰτο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

[edit]

Descendants

[edit]

References

[edit]
Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=εὐαγγελίζω&oldid=78135077"