weghelpen

Dutch

Etymology

A compound of weg +‎ helpen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋɛxˌɦɛl.pən/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: weg‧hel‧pen

Verb

weghelpen

1. (transitive) to help get away from
2. (transitive) to help escape, to help flee

Conjugation

Conjugation of weghelpen (strong class 3+7, separable)
infinitive	weghelpen
past singular	hielp weg
past participle	weggeholpen
infinitive	weghelpen
gerund	weghelpen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	help weg	hielp weg	weghelp	weghielp
2nd person sing. (jij)	helpt weg, help weg2	hielp weg	weghelpt	weghielp
2nd person sing. (u)	helpt weg	hielp weg	weghelpt	weghielp
2nd person sing. (gij)	helpt weg	hielpt weg	weghelpt	weghielpt
3rd person singular	helpt weg	hielp weg	weghelpt	weghielp
plural	helpen weg	hielpen weg	weghelpen	weghielpen
subjunctive sing.1	helpe weg	hielpe weg	weghelpe	weghielpe
subjunctive plur.1	helpen weg	hielpen weg	weghelpen	weghielpen
imperative sing.	help weg
imperative plur.1	helpt weg
participles	weghelpend	weggeholpen
1) Archaic. 2) In case of inversion.