wegglijden

Dutch

Etymology

From weg +‎ glijden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋɛ.xlɛi̯.də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: weg‧glij‧den

Verb

wegglijden

1. to slip away

Conjugation

Conjugation of wegglijden (strong class 1, slightly irregular, separable)
infinitive	wegglijden
past singular	gleed weg
past participle	weggegleden
infinitive	wegglijden
gerund	wegglijden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	glij weg, glijd weg	gleed weg	wegglij, wegglijd	weggleed
2nd person sing. (jij)	glijdt weg, glij weg2, glijd weg2	gleed weg	wegglijdt	weggleed
2nd person sing. (u)	glijdt weg	gleed weg	wegglijdt	weggleed
2nd person sing. (gij)	glijdt weg	gleedt weg	wegglijdt	weggleedt
3rd person singular	glijdt weg	gleed weg	wegglijdt	weggleed
plural	glijden weg	gleden weg	wegglijden	weggleden
subjunctive sing.1	glijde weg	glede weg	wegglijde	wegglede
subjunctive plur.1	glijden weg	gleden weg	wegglijden	weggleden
imperative sing.	glij weg, glijd weg
imperative plur.1	glijdt weg
participles	wegglijdend	weggegleden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• glijden weg