waarnen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch wāernen, from Old Dutch *warnon, from Proto-Germanic *warnōną.

Noun

waarnen

1. (obsolete) to warn

   Synonym: waarschuwen

Conjugation

Conjugation of waarnen (weak)
infinitive	waarnen
past singular	waarnde
past participle	gewaarnd
infinitive	waarnen
gerund	waarnen n
	present tense	past tense
1st person singular	waarn	waarnde
2nd person sing. (jij)	waarnt, waarn2	waarnde
2nd person sing. (u)	waarnt	waarnde
2nd person sing. (gij)	waarnt	waarnde
3rd person singular	waarnt	waarnde
plural	waarnen	waarnden
subjunctive sing.1	waarne	waarnde
subjunctive plur.1	waarnen	waarnden
imperative sing.	waarn
imperative plur.1	waarnt
participles	waarnend	gewaarnd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• waarning