vroeden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch vroeden, from Old Dutch *fruoden, from Proto-Germanic *frōdijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvrudə(n)/
• Rhymes: -udən

Verb

vroeden

1. (transitive, obsolete) to understand, to comprehend
2. (intransitive, obsolete) to become wise, understanding

Conjugation

Conjugation of vroeden (weak)
infinitive	vroeden
past singular	vroedde
past participle	gevroed
infinitive	vroeden
gerund	vroeden n
	present tense	past tense
1st person singular	vroed	vroedde
2nd person sing. (jij)	vroedt, vroed2	vroedde
2nd person sing. (u)	vroedt	vroedde
2nd person sing. (gij)	vroedt	vroedde
3rd person singular	vroedt	vroedde
plural	vroeden	vroedden
subjunctive sing.1	vroede	vroedde
subjunctive plur.1	vroeden	vroedden
imperative sing.	vroed
imperative plur.1	vroedt
participles	vroedend	gevroed
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bevroeden

Related terms

• vroed
• vroedvrouw