verwonden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch verwonden, from Old Dutch *farwundon, from Proto-West Germanic *frawundōn. By surface analysis, ver- +‎ wonden. Cognate with English forwound, German verwunden, Old Saxon farwundon.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔndən

Verb

verwonden

1. to wound

Conjugation

Conjugation of verwonden (weak, prefixed)
infinitive	verwonden
past singular	verwondde
past participle	verwond
infinitive	verwonden
gerund	verwonden n
	present tense	past tense
1st person singular	verwond	verwondde
2nd person sing. (jij)	verwondt, verwond2	verwondde
2nd person sing. (u)	verwondt	verwondde
2nd person sing. (gij)	verwondt	verwondde
3rd person singular	verwondt	verwondde
plural	verwonden	verwondden
subjunctive sing.1	verwonde	verwondde
subjunctive plur.1	verwonden	verwondden
imperative sing.	verwond
imperative plur.1	verwondt
participles	verwondend	verwond
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Negerhollands: verwond