væta

See also: väta

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvaiːta/

  Rhymes: -aiːta

Etymology 1

From Old Norse væta, from Proto-Germanic *wētijaną.

Verb

væta (weak verb, third-person singular past indicative vætti, supine vætt)

1. to wet, moisten, make wet [with accusative]

   Synonym: bleyta

   • Á Sprengisandi (“On Sprengisandur”) by Grímur Thomsen

     Þey þey! þey þey! þaut í holti tófa,

     þurran vill hún blóði væta góm,

     eða líka einhver var að hóa

     undarlega digrum karlaróm;

     útilegumenn í Ódáðahraun

     eru kannske að smala fé á laun.

     Hush, hush, hush, hush, a vixen dashed over the hillock,

     she wants to wet her gums with blood.

     Also, someone is calling,

     with a strangely deep man’s voice;

     Outlawed men into Ódáðahraun (a wasteland in the highlands)

     are secretly herding [stolen] sheep.

Conjugation

væta – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að væta
supine sagnbót		vætt
present participle lýsingarháttur nútíðar		vætandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	væti	vætti		væti	vætti
	þú	vætir	vættir		vætir	vættir
	hann, hún, það	vætir	vætti		væti	vætti
plural	við	vætum	vættum		vætum	vættum
	þið	vætið	vættuð		vætið	vættuð
	þeir, þær, þau	væta	vættu		væti	vættu
		imperative boðháttur
singular	þú	væt (þú), vættu
plural	þið	vætið (þið), vætiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

vætast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að vætast
supine sagnbót		væst
present participle lýsingarháttur nútíðar		vætandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	vætist	vættist		vætist	vættist
	þú	vætist	vættist		vætist	vættist
	hann, hún, það	vætist	vættist		vætist	vættist
plural	við	vætumst	vættumst		vætumst	vættumst
	þið	vætist	vættust		vætist	vættust
	þeir, þær, þau	vætast	vættust		vætist	vættust
		imperative boðháttur
singular	þú	væst (þú), væstu
plural	þið	vætist (þið), vætisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

vættur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vættur	vætt	vætt	vættir	vættar	vætt
accusative (þolfall)	vættan	vætta	vætt	vætta	vættar	vætt
dative (þágufall)	vættum	vættri	vættu	vættum	vættum	vættum
genitive (eignarfall)	vætts	vættrar	vætts	vættra	vættra	vættra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vætti	vætta	vætta	vættu	vættu	vættu
accusative (þolfall)	vætta	vættu	vætta	vættu	vættu	vættu
dative (þágufall)	vætta	vættu	vætta	vættu	vættu	vættu
genitive (eignarfall)	vætta	vættu	vætta	vættu	vættu	vættu

Derived terms

• væta kverkarnar

Related terms

• votur
• væta (noun)

Etymology 2

From Old Norse væta, from Proto-Germanic *wētijǭ.

Noun

væta f (genitive singular vætu, nominative plural vætur)

1. moisture, wetness

   Synonym: bleyta

2. rainy weather

Declension

Declension of væta (feminine)

	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	væta	vætan	vætur	væturnar
accusative	vætu	vætuna	vætur	væturnar
dative	vætu	vætunni	vætum	vætunum
genitive	vætu	vætunnar	væta	vætanna

Related terms

• votur
• væta (verb)

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)

Norwegian Nynorsk

Noun

væta f (definite singular væta, indefinite plural væter or vætor, definite plural vætene or vætone)

1. (pre-2012) alternative form of væte
2. definite singular of væte

Verb

væta (present tense væter, past tense vætte, past participle vætt, passive infinitive vætast, present participle vætande, imperative væt)

1. Alternative spelling of væte

Old Swedish

Etymology

From Old Norse væta, from Proto-Germanic *wētijaną.

Verb

vǣta

1. to wet, make wet

Conjugation

Conjugation of vǣta (weak)

	present				past
infinitive	vǣta				—
participle	vǣtandi, vǣtande				vǣtter
active voice	indicative	subjunctive	imperative		indicative	subjunctive
iæk	vǣtir	vǣti, vǣte	—		vǣtti, vǣtte	vǣtti, vǣtte
þū	vǣtir	vǣti, vǣte	vǣt		vǣtti, vǣtte	vǣtti, vǣtte
han	vǣtir	vǣti, vǣte	—		vǣtti, vǣtte	vǣtti, vǣtte
vīr	vǣtum, vǣtom	vǣtum, vǣtom	vǣtum, vǣtom		vǣttum, vǣttom	vǣttum, vǣttom
īr	vǣtin	vǣtin	vǣtin		vǣttin	vǣttin
þēr	vǣta	vǣtin	—		vǣttu, vǣtto	vǣttin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative		indicative	subjunctive
iæk	vǣtis	vǣtis, vǣtes	—		vǣttis, vǣttes	vǣttis, vǣttes
þū	vǣtis	vǣtis, vǣtes	—		vǣttis, vǣttes	vǣttis, vǣttes
han	vǣtis	vǣtis, vǣtes	—		vǣttis, vǣttes	vǣttis, vǣttes
vīr	vǣtums, vǣtoms	vǣtums, vǣtoms	—		vǣttums, vǣttoms	vǣttums, vǣttoms
īr	vǣtins	vǣtins	—		vǣttins	vǣttins
þēr	vǣtas	vǣtins	—		vǣttus, vǣttos	vǣttins

Descendants

• Swedish: väta