uitpakken

Dutch

Etymology

From uit +‎ pakken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌpɑ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧pak‧ken

Verb

uitpakken

1. (transitive, intransitive) to unpack, to unload things from a package
2. (intransitive) to turn out, to end up
3. (intransitive) to show off, to live lavishly, to party, to spend a lot
4. (intransitive) to express one's emotions

Conjugation

Conjugation of uitpakken (weak, separable)
infinitive	uitpakken
past singular	pakte uit
past participle	uitgepakt
infinitive	uitpakken
gerund	uitpakken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	pak uit	pakte uit	uitpak	uitpakte
2nd person sing. (jij)	pakt uit, pak uit2	pakte uit	uitpakt	uitpakte
2nd person sing. (u)	pakt uit	pakte uit	uitpakt	uitpakte
2nd person sing. (gij)	pakt uit	pakte uit	uitpakt	uitpakte
3rd person singular	pakt uit	pakte uit	uitpakt	uitpakte
plural	pakken uit	pakten uit	uitpakken	uitpakten
subjunctive sing.1	pakke uit	pakte uit	uitpakke	uitpakte
subjunctive plur.1	pakken uit	pakten uit	uitpakken	uitpakten
imperative sing.	pak uit
imperative plur.1	pakt uit
participles	uitpakkend	uitgepakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

• inpakken

Anagrams

• pakken uit