uitmoorden

Dutch

Etymology

Compound of uit +‎ moorden. Attested since the seventeenth century.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌmoːr.də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧moor‧den

Verb

uitmoorden

1. (transitive) to exterminate, to annihilate, to murder (almost) all members of a group

Conjugation

Conjugation of uitmoorden (weak, separable)
infinitive	uitmoorden
past singular	moordde uit
past participle	uitgemoord
infinitive	uitmoorden
gerund	uitmoorden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	moord uit	moordde uit	uitmoord	uitmoordde
2nd person sing. (jij)	moordt uit, moord uit2	moordde uit	uitmoordt	uitmoordde
2nd person sing. (u)	moordt uit	moordde uit	uitmoordt	uitmoordde
2nd person sing. (gij)	moordt uit	moordde uit	uitmoordt	uitmoordde
3rd person singular	moordt uit	moordde uit	uitmoordt	uitmoordde
plural	moorden uit	moordden uit	uitmoorden	uitmoordden
subjunctive sing.1	moorde uit	moordde uit	uitmoorde	uitmoordde
subjunctive plur.1	moorden uit	moordden uit	uitmoorden	uitmoordden
imperative sing.	moord uit
imperative plur.1	moordt uit
participles	uitmoordend	uitgemoord
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• uitmoording