uitkleden

Dutch

Etymology

From uit +‎ kleden.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

uitkleden

1. (transitive) to undress, divest
2. (reflexive) to undress oneself; to strip

Conjugation

Conjugation of uitkleden (weak, separable)
infinitive	uitkleden
past singular	kleedde uit
past participle	uitgekleed
infinitive	uitkleden
gerund	uitkleden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kleed uit	kleedde uit	uitkleed	uitkleedde
2nd person sing. (jij)	kleedt uit, kleed uit2	kleedde uit	uitkleedt	uitkleedde
2nd person sing. (u)	kleedt uit	kleedde uit	uitkleedt	uitkleedde
2nd person sing. (gij)	kleedt uit	kleedde uit	uitkleedt	uitkleedde
3rd person singular	kleedt uit	kleedde uit	uitkleedt	uitkleedde
plural	kleden uit	kleedden uit	uitkleden	uitkleedden
subjunctive sing.1	klede uit	kleedde uit	uitklede	uitkleedde
subjunctive plur.1	kleden uit	kleedden uit	uitkleden	uitkleedden
imperative sing.	kleed uit
imperative plur.1	kleedt uit
participles	uitkledend	uitgekleed
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

• aankleden

Related terms

• ontkleden
• verkleden

Anagrams

• kleden uit