uitbrengen

Dutch

Etymology

From uit +‎ brengen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌbrɛŋə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧bren‧gen

Verb

uitbrengen

1. to bring out – e.g. the vote
2. to release – e.g. a record
3. to utter – e.g. a word

Conjugation

Conjugation of uitbrengen (weak with past in -cht, separable)
infinitive	uitbrengen
past singular	bracht uit
past participle	uitgebracht
infinitive	uitbrengen
gerund	uitbrengen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	breng uit	bracht uit	uitbreng	uitbracht
2nd person sing. (jij)	brengt uit, breng uit2	bracht uit	uitbrengt	uitbracht
2nd person sing. (u)	brengt uit	bracht uit	uitbrengt	uitbracht
2nd person sing. (gij)	brengt uit	bracht uit	uitbrengt	uitbracht
3rd person singular	brengt uit	bracht uit	uitbrengt	uitbracht
plural	brengen uit	brachten uit	uitbrengen	uitbrachten
subjunctive sing.1	brenge uit	brachte uit	uitbrenge	uitbrachte
subjunctive plur.1	brengen uit	brachten uit	uitbrengen	uitbrachten
imperative sing.	breng uit
imperative plur.1	brengt uit
participles	uitbrengend	uitgebracht
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• brengen uit