uitbreken

Dutch

Etymology

From uit +‎ breken.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧bre‧ken

Verb

uitbreken

1. break out

Conjugation

Conjugation of uitbreken (strong class 4, separable)
infinitive	uitbreken
past singular	brak uit
past participle	uitgebroken
infinitive	uitbreken
gerund	uitbreken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	breek uit	brak uit	uitbreek	uitbrak
2nd person sing. (jij)	breekt uit, breek uit2	brak uit	uitbreekt	uitbrak
2nd person sing. (u)	breekt uit	brak uit	uitbreekt	uitbrak
2nd person sing. (gij)	breekt uit	braakt uit	uitbreekt	uitbraakt
3rd person singular	breekt uit	brak uit	uitbreekt	uitbrak
plural	breken uit	braken uit	uitbreken	uitbraken
subjunctive sing.1	breke uit	brake uit	uitbreke	uitbrake
subjunctive plur.1	breken uit	braken uit	uitbreken	uitbraken
imperative sing.	breek uit
imperative plur.1	breekt uit
participles	uitbrekend	uitgebroken
1) Archaic. 2) In case of inversion.