uitbraken

Dutch

Etymology

From uit +‎ braken.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Noun

uitbraken

1. plural of uitbraak

Verb

uitbraken

1. to vomit
2. (figuratively) to spew out (curses)

Conjugation

Conjugation of uitbraken (weak, separable)
infinitive	uitbraken
past singular	braakte uit
past participle	uitgebraakt
infinitive	uitbraken
gerund	uitbraken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	braak uit	braakte uit	uitbraak	uitbraakte
2nd person sing. (jij)	braakt uit, braak uit2	braakte uit	uitbraakt	uitbraakte
2nd person sing. (u)	braakt uit	braakte uit	uitbraakt	uitbraakte
2nd person sing. (gij)	braakt uit	braakte uit	uitbraakt	uitbraakte
3rd person singular	braakt uit	braakte uit	uitbraakt	uitbraakte
plural	braken uit	braakten uit	uitbraken	uitbraakten
subjunctive sing.1	brake uit	braakte uit	uitbrake	uitbraakte
subjunctive plur.1	braken uit	braakten uit	uitbraken	uitbraakten
imperative sing.	braak uit
imperative plur.1	braakt uit
participles	uitbrakend	uitgebraakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• uitbraaksel

Anagrams

• braken uit