toerekenen

Dutch

Etymology

From toe +‎ rekenen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtureːkənə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

toerekenen

1. (transitive) to impute, hold accountable
2. (transitive) to ascribe

Conjugation

Conjugation of toerekenen (weak, separable)
infinitive	toerekenen
past singular	rekende toe
past participle	toegerekend
infinitive	toerekenen
gerund	toerekenen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	reken toe	rekende toe	toereken	toerekende
2nd person sing. (jij)	rekent toe, reken toe2	rekende toe	toerekent	toerekende
2nd person sing. (u)	rekent toe	rekende toe	toerekent	toerekende
2nd person sing. (gij)	rekent toe	rekende toe	toerekent	toerekende
3rd person singular	rekent toe	rekende toe	toerekent	toerekende
plural	rekenen toe	rekenden toe	toerekenen	toerekenden
subjunctive sing.1	rekene toe	rekende toe	toerekene	toerekende
subjunctive plur.1	rekenen toe	rekenden toe	toerekenen	toerekenden
imperative sing.	reken toe
imperative plur.1	rekent toe
participles	toerekenend	toegerekend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• ontoerekenbaar
• toerekenbaar