teruggrijpen

Dutch

Etymology

Compound of terug +‎ grijpen.

Pronunciation

• IPA^(key): /təˈrʏˌxrɛi̯pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: te‧rug‧grij‧pen

Verb

teruggrijpen

1. (intransitive) to fall back, to rely [with op ‘on’]
2. (transitive) to grab back, to retrieve by grabbing

Conjugation

Conjugation of teruggrijpen (strong class 1, separable)
infinitive	teruggrijpen
past singular	greep terug
past participle	teruggegrepen
infinitive	teruggrijpen
gerund	teruggrijpen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	grijp terug	greep terug	teruggrijp	teruggreep
2nd person sing. (jij)	grijpt terug, grijp terug2	greep terug	teruggrijpt	teruggreep
2nd person sing. (u)	grijpt terug	greep terug	teruggrijpt	teruggreep
2nd person sing. (gij)	grijpt terug	greept terug	teruggrijpt	teruggreept
3rd person singular	grijpt terug	greep terug	teruggrijpt	teruggreep
plural	grijpen terug	grepen terug	teruggrijpen	teruggrepen
subjunctive sing.1	grijpe terug	grepe terug	teruggrijpe	teruggrepe
subjunctive plur.1	grijpen terug	grepen terug	teruggrijpen	teruggrepen
imperative sing.	grijp terug
imperative plur.1	grijpt terug
participles	teruggrijpend	teruggegrepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.