schriën

See also: schrien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch schrien, from Old Dutch *skrīan, from Proto-West Germanic *skrīan, from Proto-Germanic *skrīhaną.

Verb

schriën

1. (archaic, dialectal) to scream
2. (archaic, dialectal) to cry, to weep loudly

Conjugation

Conjugation of schriën (weak)
infinitive	schriën
past singular	schriede
past participle	geschried
infinitive	schriën
gerund	schriën n
	present tense	past tense
1st person singular	schrie	schriede
2nd person sing. (jij)	schriet, schrie2	schriede
2nd person sing. (u)	schriet	schriede
2nd person sing. (gij)	schriet	schriede
3rd person singular	schriet	schriede
plural	schriën	schrieden
subjunctive sing.1	schrië	schriede
subjunctive plur.1	schriën	schrieden
imperative sing.	schrie
imperative plur.1	schriet
participles	schriënd	geschried
1) Archaic. 2) In case of inversion.