proberen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch proberen (“to try, prove”); borrowed from Latin probāre, from probō. Doublet of proeven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌproːˈbeː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: pro‧be‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

proberen

1. to try, to attempt

   Synonyms: trachten, proeven

   Ik zal het proberen. ― I will try it.

   Ze probeert haar best te doen in de wedstrijd. ― She is trying her best in the competition.

   Hij probeerde de deur te openen, maar het was op slot. ― He tried to open the door, but it was locked.

Conjugation

Conjugation of proberen (weak)
infinitive	proberen
past singular	probeerde
past participle	geprobeerd
infinitive	proberen
gerund	proberen n
	present tense	past tense
1st person singular	probeer	probeerde
2nd person sing. (jij)	probeert, probeer2	probeerde
2nd person sing. (u)	probeert	probeerde
2nd person sing. (gij)	probeert	probeerde
3rd person singular	probeert	probeerde
plural	proberen	probeerden
subjunctive sing.1	probere	probeerde
subjunctive plur.1	proberen	probeerden
imperative sing.	probeer
imperative plur.1	probeert
participles	proberend	geprobeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• probeersel
• uitproberen

 

Related terms

• probatio pennae
• proef
• proeven

 

Descendants

• Afrikaans: probeer
• Berbice Creole Dutch: prubere
• Negerhollands: probeer
• Skepi Creole Dutch: probare
• → Aukan: puubei
• → Sranan Tongo: proberi, pruberi, proba
  • → Saramaccan: pooba