opgraven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch opgraven. Equivalent to op +‎ graven.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• IPA^(key): /ˈɔpˌxraːvə(n)/
• Hyphenation: op‧gra‧ven

Verb

opgraven

1. (transitive) to dig up, to excavate, to disinter

Conjugation

Conjugation of opgraven (strong class 6, separable)
infinitive	opgraven
past singular	groef op
past participle	opgegraven
infinitive	opgraven
gerund	opgraven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	graaf op	groef op	opgraaf	opgroef
2nd person sing. (jij)	graaft op, graaf op2	groef op	opgraaft	opgroef
2nd person sing. (u)	graaft op	groef op	opgraaft	opgroef
2nd person sing. (gij)	graaft op	groeft op	opgraaft	opgroeft
3rd person singular	graaft op	groef op	opgraaft	opgroef
plural	graven op	groeven op	opgraven	opgroeven
subjunctive sing.1	grave op	groeve op	opgrave	opgroeve
subjunctive plur.1	graven op	groeven op	opgraven	opgroeven
imperative sing.	graaf op
imperative plur.1	graaft op
participles	opgravend	opgegraven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• opgraving