opfokken

Dutch

Etymology

From op +‎ fokken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌfɔ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧fok‧ken

Verb

opfokken

1. (transitive) to excite, wind up, stir up
2. (transitive, mainly of animals) to raise, to breed

Conjugation

Conjugation of opfokken (weak, separable)
infinitive	opfokken
past singular	fokte op
past participle	opgefokt
infinitive	opfokken
gerund	opfokken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	fok op	fokte op	opfok	opfokte
2nd person sing. (jij)	fokt op, fok op2	fokte op	opfokt	opfokte
2nd person sing. (u)	fokt op	fokte op	opfokt	opfokte
2nd person sing. (gij)	fokt op	fokte op	opfokt	opfokte
3rd person singular	fokt op	fokte op	opfokt	opfokte
plural	fokken op	fokten op	opfokken	opfokten
subjunctive sing.1	fokke op	fokte op	opfokke	opfokte
subjunctive plur.1	fokken op	fokten op	opfokken	opfokten
imperative sing.	fok op
imperative plur.1	fokt op
participles	opfokkend	opgefokt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• fokken op