opbreken

Dutch

Etymology

From op +‎ breken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔp.breːkə(n)/
• Hyphenation: op‧bre‧ken

• Audio:

  (file)

Verb

opbreken

1. (transitive, of pavement) to break up

   De bus reed via een andere route omdat de Coolsingel was opgebroken.

   The bus took a different route because the Coolsingel had been broken up.

2. (intransitive) to break camp

   De volgende morgen braken we al vroeg op om nog voor de hitte van de middag een flink eind verder te zijn.

   The next morning we broke camp early to get a good start before the afternoon heat.

3. (intransitive, with indirect object) to cost dearly; to lead to unpleasant consequences for (the initiator)

   Synonym: duur te staan komen

   Deze loslippigheid zou hem snel opbreken.

   His loose lips would soon cost him dearly.

Conjugation

Conjugation of opbreken (strong class 4, separable)
infinitive	opbreken
past singular	brak op
past participle	opgebroken
infinitive	opbreken
gerund	opbreken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	breek op	brak op	opbreek	opbrak
2nd person sing. (jij)	breekt op, breek op2	brak op	opbreekt	opbrak
2nd person sing. (u)	breekt op	brak op	opbreekt	opbrak
2nd person sing. (gij)	breekt op	braakt op	opbreekt	opbraakt
3rd person singular	breekt op	brak op	opbreekt	opbrak
plural	breken op	braken op	opbreken	opbraken
subjunctive sing.1	breke op	brake op	opbreke	opbrake
subjunctive plur.1	breken op	braken op	opbreken	opbraken
imperative sing.	breek op
imperative plur.1	breekt op
participles	opbrekend	opgebroken
1) Archaic. 2) In case of inversion.