oorloven

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈoːrˌloː.və(n)/
• Hyphenation: oor‧lo‧ven

Etymology 1

From Middle Dutch orloven (first attested 1201), which could have been a new formation based on the elements or- + loven (“to praise”) and influenced by oorlof (“permission”). Otherwise, if inherited, from Old Dutch *irlouven, from Proto-Germanic *uzlaubijaną (“to allow, permit”), composed of the same elements. Cognate with Old English ālīefan, German erlauben.

Verb

oorloven

1. (transitive, obsolete) to allow, to permit

Conjugation

Conjugation of oorloven (weak)
infinitive	oorloven
past singular	oorloofde
past participle	geoorloofd
infinitive	oorloven
gerund	oorloven n
	present tense	past tense
1st person singular	oorloof	oorloofde
2nd person sing. (jij)	oorlooft, oorloof2	oorloofde
2nd person sing. (u)	oorlooft	oorloofde
2nd person sing. (gij)	oorlooft	oorloofde
3rd person singular	oorlooft	oorloofde
plural	oorloven	oorloofden
subjunctive sing.1	oorlove	oorloofde
subjunctive plur.1	oorloven	oorloofden
imperative sing.	oorloof
imperative plur.1	oorlooft
participles	oorlovend	geoorloofd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

With short vowel in the second syllable, dated:

Conjugation of oorloven (weak)
infinitive	oorloven
past singular	oorlofde
past participle	geoorlofd
infinitive	oorloven
gerund	oorloven n
	present tense	past tense
1st person singular	oorlof	oorlofde
2nd person sing. (jij)	oorloft, oorlof2	oorlofde
2nd person sing. (u)	oorloft	oorlofde
2nd person sing. (gij)	oorloft	oorlofde
3rd person singular	oorloft	oorlofde
plural	oorloven	oorlofden
subjunctive sing.1	oorlove	oorlofde
subjunctive plur.1	oorloven	oorlofden
imperative sing.	oorlof
imperative plur.1	oorloft
participles	oorlovend	geoorlofd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• geoorloofd
• veroorloven

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

oorloven

1. plural of oorlof