ontwijzen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontwisen. Equivalent to ont- +‎ wijzen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈʋɛi̯zə(n)/
• Hyphenation: ont‧wij‧zen
• Rhymes: -ɛi̯zən

Verb

ontwijzen

1. (transitive, obsolete) to deprive by verdict

Conjugation

Conjugation of ontwijzen (strong class 1, prefixed)
infinitive	ontwijzen
past singular	ontwees
past participle	ontwezen
infinitive	ontwijzen
gerund	ontwijzen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontwijs	ontwees
2nd person sing. (jij)	ontwijst, ontwijs2	ontwees
2nd person sing. (u)	ontwijst	ontwees
2nd person sing. (gij)	ontwijst	ontweest
3rd person singular	ontwijst	ontwees
plural	ontwijzen	ontwezen
subjunctive sing.1	ontwijze	ontweze
subjunctive plur.1	ontwijzen	ontwezen
imperative sing.	ontwijs
imperative plur.1	ontwijst
participles	ontwijzend	ontwezen
1) Archaic. 2) In case of inversion.