ontwijzen

From Wiktionary, the free dictionary

Jump to navigation Jump to search

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontwisen. Equivalent to ont- +‎ wijzen.

Pronunciation

IPA^(key): /ˌɔntˈʋɛi̯zə(n)/
Hyphenation: ont‧wij‧zen
Rhymes: -ɛi̯zən

Verb

ontwijzen

(transitive, obsolete) to deprive by verdict

Conjugation

Conjugation of ontwijzen (strong class 1, prefixed)
infinitive	ontwijzen
past singular	ontwees
past participle	ontwezen
infinitive	ontwijzen
gerund	ontwijzen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontwijs	ontwees
2nd person sing. (jij)	ontwijst, ontwijs²	ontwees
2nd person sing. (u)	ontwijst	ontwees
2nd person sing. (gij)	ontwijst	ontweest
3rd person singular	ontwijst	ontwees
plural	ontwijzen	ontwezen

subjunctive sing.¹	ontwijze	ontweze
subjunctive plur.¹	ontwijzen	ontwezen

imperative sing.	ontwijs
imperative plur.¹	ontwijst

participles	ontwijzend	ontwezen
¹⁾ Archaic. ²⁾ In case of inversion.

Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=ontwijzen&oldid=81646031"

Hidden categories: