ontwijken
Dutch
[edit]Etymology
[edit]Pronunciation
[edit]Verb
[edit]ontwijken
- (transitive) dodge, avoid
Conjugation
[edit]| Conjugation of ontwijken (strong class 1, prefixed) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | ontwijken | |||
| past singular | ontweek | |||
| past participle | ontweken | |||
| infinitive | ontwijken | |||
| gerund | ontwijken n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | ontwijk | ontweek | ||
| 2nd person sing. (jij) | ontwijkt, ontwijk2 | ontweek | ||
| 2nd person sing. (u) | ontwijkt | ontweek | ||
| 2nd person sing. (gij) | ontwijkt | ontweekt | ||
| 3rd person singular | ontwijkt | ontweek | ||
| plural | ontwijken | ontweken | ||
| subjunctive sing.1 | ontwijke | ontweke | ||
| subjunctive plur.1 | ontwijken | ontweken | ||
| imperative sing. | ontwijk | |||
| imperative plur.1 | ontwijkt | |||
| participles | ontwijkend | ontweken | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||