ontwapenen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontwapenen. Equivalent to wapen (“weapon”) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈʋaːpənə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧wa‧pe‧nen

Verb

ontwapenen

1. (transitive) to disarm, to take weapons from
2. (intransitive) to lay down arms
3. (transitive) to disarm emotionally

Conjugation

Conjugation of ontwapenen (weak, prefixed)
infinitive	ontwapenen
past singular	ontwapende
past participle	ontwapend
infinitive	ontwapenen
gerund	ontwapenen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontwapen	ontwapende
2nd person sing. (jij)	ontwapent, ontwapen2	ontwapende
2nd person sing. (u)	ontwapent	ontwapende
2nd person sing. (gij)	ontwapent	ontwapende
3rd person singular	ontwapent	ontwapende
plural	ontwapenen	ontwapenden
subjunctive sing.1	ontwapene	ontwapende
subjunctive plur.1	ontwapenen	ontwapenden
imperative sing.	ontwapen
imperative plur.1	ontwapent
participles	ontwapenend	ontwapend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• ontwapenend (adjective)
• ontwapening