ontschijnen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈsxɛi̯.nə(n)/
• Hyphenation: ont‧schij‧nen
• Rhymes: -ɛi̯nən

Etymology 1

From Middle Dutch ontschinen. Equivalent to ont- (de-, un-) +‎ schijnen (“to shine”).

Verb

ontschijnen

1. (intransitive) to lose its shine

Conjugation

Conjugation of ontschijnen (strong class 1, prefixed)
infinitive	ontschijnen
past singular	ontscheen
past participle	ontschenen
infinitive	ontschijnen
gerund	ontschijnen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontschijn	ontscheen
2nd person sing. (jij)	ontschijnt, ontschijn2	ontscheen
2nd person sing. (u)	ontschijnt	ontscheen
2nd person sing. (gij)	ontschijnt	ontscheent
3rd person singular	ontschijnt	ontscheen
plural	ontschijnen	ontschenen
subjunctive sing.1	ontschijne	ontschene
subjunctive plur.1	ontschijnen	ontschenen
imperative sing.	ontschijn
imperative plur.1	ontschijnt
participles	ontschijnend	ontschenen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Etymology 2

From ont- (inchoative) +‎ schijnen (“to shine”).

Verb

ontschijnen

1. (intransitive) to start shining

Conjugation

Conjugation of ontschijnen (strong class 1, prefixed)
infinitive	ontschijnen
past singular	ontscheen
past participle	ontschenen
infinitive	ontschijnen
gerund	ontschijnen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontschijn	ontscheen
2nd person sing. (jij)	ontschijnt, ontschijn2	ontscheen
2nd person sing. (u)	ontschijnt	ontscheen
2nd person sing. (gij)	ontschijnt	ontscheent
3rd person singular	ontschijnt	ontscheen
plural	ontschijnen	ontschenen
subjunctive sing.1	ontschijne	ontschene
subjunctive plur.1	ontschijnen	ontschenen
imperative sing.	ontschijn
imperative plur.1	ontschijnt
participles	ontschijnend	ontschenen
1) Archaic. 2) In case of inversion.