ontraadselen

Dutch

Etymology

From raadsel (“riddle”) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈraːt.sə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧raad‧se‧len

Verb

ontraadselen

1. (transitive) to solve, unriddle

Conjugation

Conjugation of ontraadselen (weak, prefixed)
infinitive	ontraadselen
past singular	ontraadselde
past participle	ontraadseld
infinitive	ontraadselen
gerund	ontraadselen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontraadsel	ontraadselde
2nd person sing. (jij)	ontraadselt, ontraadsel2	ontraadselde
2nd person sing. (u)	ontraadselt	ontraadselde
2nd person sing. (gij)	ontraadselt	ontraadselde
3rd person singular	ontraadselt	ontraadselde
plural	ontraadselen	ontraadselden
subjunctive sing.1	ontraadsele	ontraadselde
subjunctive plur.1	ontraadselen	ontraadselden
imperative sing.	ontraadsel
imperative plur.1	ontraadselt
participles	ontraadselend	ontraadseld
1) Archaic. 2) In case of inversion.