ontkrachten

Dutch

Etymology

From kracht +‎ ont- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈkrɑx.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɑxtən

Verb

ontkrachten

1. to diminish the force or strength of, to take the edge off
2. to refute

Conjugation

Conjugation of ontkrachten (weak, prefixed)
infinitive	ontkrachten
past singular	ontkrachtte
past participle	ontkracht
infinitive	ontkrachten
gerund	ontkrachten n
	present tense	past tense
1st person singular	ontkracht	ontkrachtte
2nd person sing. (jij)	ontkracht	ontkrachtte
2nd person sing. (u)	ontkracht	ontkrachtte
2nd person sing. (gij)	ontkracht	ontkrachtte
3rd person singular	ontkracht	ontkrachtte
plural	ontkrachten	ontkrachtten
subjunctive sing.1	ontkrachte	ontkrachtte
subjunctive plur.1	ontkrachten	ontkrachtten
imperative sing.	ontkracht
imperative plur.1	ontkracht
participles	ontkrachtend	ontkracht
1) Archaic.

Synonyms

• weerleggen