onaantoonbaar

Dutch

Etymology

From on- (“un-”) +‎ aantoonbaar (“demonstrable, provable”).

Adjective

onaantoonbaar (comparative onaantoonbaarder, superlative onaantoonbaarst)

1. undemonstrable, unprovable

   Synonym: onbewijsbaar

   Antonyms: bewijsbaar, aantoonbaar

Declension

Declension of onaantoonbaar
uninflected	onaantoonbaar
inflected	onaantoonbaare
comparative	onaantoonbaarder
		positive	comparative	superlative
predicative/adverbial		onaantoonbaar	onaantoonbaarder	het onaantoonbaarst het onaantoonbaarste
indefinite	m./f. sing.	onaantoonbaare	onaantoonbaardere	onaantoonbaarste
	n. sing.	onaantoonbaar	onaantoonbaarder	onaantoonbaarste
	plural	onaantoonbaare	onaantoonbaardere	onaantoonbaarste
definite		onaantoonbaare	onaantoonbaardere	onaantoonbaarste
partitive		onaantoonbaars	onaantoonbaarders	—

Derived terms

• onaantoonbaarheid