mijden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch mîden, from Old Dutch mīthan, from Proto-West Germanic *mīþan, from Proto-Germanic *mīþaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmɛi̯də(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛi̯dən
• Homophone: meiden

Verb

mijden

1. to avoid

Conjugation

Conjugation of mijden (strong class 1)
infinitive	mijden
past singular	meed
past participle	gemeden
infinitive	mijden
gerund	mijden n
	present tense	past tense
1st person singular	mijd	meed
2nd person sing. (jij)	mijdt, mijd2	meed
2nd person sing. (u)	mijdt	meed
2nd person sing. (gij)	mijdt	meedt
3rd person singular	mijdt	meed
plural	mijden	meden
subjunctive sing.1	mijde	mede
subjunctive plur.1	mijden	meden
imperative sing.	mijd
imperative plur.1	mijdt
participles	mijdend	gemeden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• vermijden