koyun

See also: köyün

Turkish

Pronunciation

• IPA^(key): /koˈjun/ (noun)
• IPA^(key): /ˈko.jun/ (verb)
• Hyphenation: ko‧yun

Etymology 1

From Ottoman Turkish قویون (koyun), from Proto-Turkic *koń. Cognate with Azerbaijani qoyun, Old Turkic 𐰸𐰆𐰪 (koñ), Turkmen goýun, Kazakh қой (qoi), Uzbek qo'y. Related to written Mongolian ᠬᠣᠨᠢᠨ (qonin, “sheep”), Mongolian хонь (xonʹ, “sheep”), Buryat хонин (xonin, “sheep”) and Kalmyk хөн (xön, “sheep”), but the nature of relationship is unclear; the Mongolic terms may be borrowed from Turkic. Pedersen derived all of these forms from Old Armenian խոյ (xoy), but in Doerfer's opinion this is phonetically impossible. Ačaṙyan too regards the resemblance to Old Armenian խոյ (xoy) as accidental.

Noun

koyun (definite accusative koyunu, plural koyunlar)

1. sheep
2. (figurative, derogatory, by extension) A person who tends to be led by others easily.

Declension

Inflection
Nominative	koyun
Definite accusative	koyunu
	Singular	Plural
Nominative	koyun	koyunlar
Definite accusative	koyunu	koyunları
Dative	koyuna	koyunlara
Locative	koyunda	koyunlarda
Ablative	koyundan	koyunlardan
Genitive	koyunun	koyunların
Possessive forms Nominative Singular Plural 1st singular koyunum koyunlarım 2nd singular koyunun koyunların 3rd singular koyunu koyunları 1st plural koyunumuz koyunlarımız 2nd plural koyununuz koyunlarınız 3rd plural koyunları koyunları Definite accusative Singular Plural 1st singular koyunumu koyunlarımı 2nd singular koyununu koyunlarını 3rd singular koyununu koyunlarını 1st plural koyunumuzu koyunlarımızı 2nd plural koyununuzu koyunlarınızı 3rd plural koyunlarını koyunlarını Dative Singular Plural 1st singular koyunuma koyunlarıma 2nd singular koyununa koyunlarına 3rd singular koyununa koyunlarına 1st plural koyunumuza koyunlarımıza 2nd plural koyununuza koyunlarınıza 3rd plural koyunlarına koyunlarına Locative Singular Plural 1st singular koyunumda koyunlarımda 2nd singular koyununda koyunlarında 3rd singular koyununda koyunlarında 1st plural koyunumuzda koyunlarımızda 2nd plural koyununuzda koyunlarınızda 3rd plural koyunlarında koyunlarında Ablative Singular Plural 1st singular koyunumdan koyunlarımdan 2nd singular koyunundan koyunlarından 3rd singular koyunundan koyunlarından 1st plural koyunumuzdan koyunlarımızdan 2nd plural koyununuzdan koyunlarınızdan 3rd plural koyunlarından koyunlarından Genitive Singular Plural 1st singular koyunumun koyunlarımın 2nd singular koyununun koyunlarının 3rd singular koyununun koyunlarının 1st plural koyunumuzun koyunlarımızın 2nd plural koyununuzun koyunlarınızın 3rd plural koyunlarının koyunlarının
Predicative forms Singular Plural 1st singular koyunum koyunlarım 2nd singular koyunsun koyunlarsın 3rd singular koyun koyundur koyunlar koyunlardır 1st plural koyunuz koyunlarız 2nd plural koyunsunuz koyunlarsınız 3rd plural koyunlar koyunlardır

References

• Nişanyan, Sevan (2002–) “koyun”, in Nişanyan Sözlük
• Levitskaja, L. S., Dybo, A. V., Rassadin, V. I. (2000) “қой”, in Etimologičeskij slovarʹ tjurkskix jazykov [Etymological Dictionary of Turkic Languages] (in Russian), volume 6, Moscow: Indrik, page 23f.
• Ačaṙean, Hračʻeay (1971–1979) “խոյ”, in Hayerēn armatakan baṙaran [Armenian Etymological Dictionary] (in Armenian), 2nd edition, a reprint of the original 1926–1935 seven-volume edition, volume 3, Yerevan: University Press, page 391a
• Doerfer, Gerhard (1967) Türkische und mongolische Elemente im Neupersischen [Turkic and Mongolian Elements in New Persian] (Akademie der Wissenschaften und der Literatur: Veröffentlichungen der Orientalischen Kommission; 20)‎^[1] (in German), volume III, Wiesbaden: Franz Steiner Verlag, § 1590

Etymology 2

Inherited from Ottoman Turkish قوین (koyun, “bosom”), from Proto-Turkic *kōń.

Noun

koyun (definite accusative koynu, plural koyunlar)

1. in-between the arms, embrace
2. Place between the bosom and clothing, sometimes used as storage of valuables.
3. (figurative) protective and compassionate environment

Declension

Inflection
Nominative	koyun
Definite accusative	koynu
	Singular	Plural
Nominative	koyun	koyunlar
Definite accusative	koynu	koyunları
Dative	koyna	koyunlara
Locative	koyunda	koyunlarda
Ablative	koyundan	koyunlardan
Genitive	koynun	koyunların
Possessive forms Nominative Singular Plural 1st singular koynum koyunlarım 2nd singular koynun koyunların 3rd singular koynu koyunları 1st plural koynumuz koyunlarımız 2nd plural koynunuz koyunlarınız 3rd plural koyunları koyunları Definite accusative Singular Plural 1st singular koynumu koyunlarımı 2nd singular koynunu koyunlarını 3rd singular koynunu koyunlarını 1st plural koynumuzu koyunlarımızı 2nd plural koynunuzu koyunlarınızı 3rd plural koyunlarını koyunlarını Dative Singular Plural 1st singular koynuma koyunlarıma 2nd singular koynuna koyunlarına 3rd singular koynuna koyunlarına 1st plural koynumuza koyunlarımıza 2nd plural koynunuza koyunlarınıza 3rd plural koyunlarına koyunlarına Locative Singular Plural 1st singular koynumda koyunlarımda 2nd singular koynunda koyunlarında 3rd singular koynunda koyunlarında 1st plural koynumuzda koyunlarımızda 2nd plural koynunuzda koyunlarınızda 3rd plural koyunlarında koyunlarında Ablative Singular Plural 1st singular koynumdan koyunlarımdan 2nd singular koynundan koyunlarından 3rd singular koynundan koyunlarından 1st plural koynumuzdan koyunlarımızdan 2nd plural koynunuzdan koyunlarınızdan 3rd plural koyunlarından koyunlarından Genitive Singular Plural 1st singular koynumun koyunlarımın 2nd singular koynunun koyunlarının 3rd singular koynunun koyunlarının 1st plural koynumuzun koyunlarımızın 2nd plural koynunuzun koyunlarınızın 3rd plural koyunlarının koyunlarının

Etymology 3

Verb

koyun

1. second-person plural imperative of koymak

Etymology 4

Noun

koyun

1. genitive singular of koy
2. second-person singular possessive of koy

Further reading

• “koyun”, in Turkish dictionaries, Türk Dil Kurumu
• Çağbayır, Yaşar (2007) “koyun”, in Ötüken Türkçe Sözlük (in Turkish), Istanbul: Ötüken Neşriyat, page 2768