Jump to content

isoleren

From Wiktionary, the free dictionary

Dutch

[edit]

Etymology

[edit]

Borrowed from French isoler.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /i.zoːˈleː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: iso‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

[edit]

isoleren

  1. (transitive) to insulate
  2. (transitive) to isolate
  3. (reflexive) to isolate oneself

Conjugation

[edit]
Conjugation of isoleren (weak)
infinitive isoleren
past singular isoleerde
past participle geïsoleerd
infinitive isoleren
gerund isoleren n
present tense past tense
1st person singular isoleer isoleerde
2nd person sing. (jij) isoleert, isoleer2 isoleerde
2nd person sing. (u) isoleert isoleerde
2nd person sing. (gij) isoleert isoleerde
3rd person singular isoleert isoleerde
plural isoleren isoleerden
subjunctive sing.1 isolere isoleerde
subjunctive plur.1 isoleren isoleerden
imperative sing. isoleer
imperative plur.1 isoleert
participles isolerend geïsoleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

[edit]
[edit]

References

[edit]