ingrijpen

Dutch

Etymology

From in (“in”) +‎ grijpen (“to grab”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

ingrijpen

1. to intervene

Conjugation

Conjugation of ingrijpen (strong class 1, separable)
infinitive	ingrijpen
past singular	greep in
past participle	ingegrepen
infinitive	ingrijpen
gerund	ingrijpen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	grijp in	greep in	ingrijp	ingreep
2nd person sing. (jij)	grijpt in, grijp in2	greep in	ingrijpt	ingreep
2nd person sing. (u)	grijpt in	greep in	ingrijpt	ingreep
2nd person sing. (gij)	grijpt in	greept in	ingrijpt	ingreept
3rd person singular	grijpt in	greep in	ingrijpt	ingreep
plural	grijpen in	grepen in	ingrijpen	ingrepen
subjunctive sing.1	grijpe in	grepe in	ingrijpe	ingrepe
subjunctive plur.1	grijpen in	grepen in	ingrijpen	ingrepen
imperative sing.	grijp in
imperative plur.1	grijpt in
participles	ingrijpend	ingegrepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• grijpen in