inbijten

Dutch

Etymology

From in +‎ bijten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɪnˌbɛi̯.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: in‧bij‧ten

Verb

inbijten

1. (intransitive, of acids) to corrode, to erode

Conjugation

Conjugation of inbijten (strong class 1, separable)
infinitive	inbijten
past singular	beet in
past participle	ingebeten
infinitive	inbijten
gerund	inbijten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	bijt in	beet in	inbijt	inbeet
2nd person sing. (jij)	bijt in	beet in	inbijt	inbeet
2nd person sing. (u)	bijt in	beet in	inbijt	inbeet
2nd person sing. (gij)	bijt in	beet in	inbijt	inbeet
3rd person singular	bijt in	beet in	inbijt	inbeet
plural	bijten in	beten in	inbijten	inbeten
subjunctive sing.1	bijte in	bete in	inbijte	inbete
subjunctive plur.1	bijten in	beten in	inbijten	inbeten
imperative sing.	bijt in
imperative plur.1	bijt in
participles	inbijtend	ingebeten
1) Archaic.