humiliar
Appearance
Catalan
[edit]Etymology
[edit]Borrowed from Latin humiliāre.
Pronunciation
[edit]Verb
[edit]humiliar (first-person singular present humilio, first-person singular preterite humilií, past participle humiliat)
- (transitive) to bow
- (transitive) to humiliate
- 1932, Joan Puig i Ferreter, Camins de França:
- Afegí que jo no era intel·ligent, que havia tingut prou ocasions d'observar-ho, que sovint entenia les coses a l'inrevés i que no faria res de bo de mi. En resum, em rebaixà, m'insultà, m'humilià com només sap fer-ho una francesa irritada.
- She added that I was not intelligent, that she's had enough occasions to observe that, that I often got things backwards, and that I would never make good. In summary, she dressed me down, insulted me, and humiliated me as only an irritated Frenchwoman knows how to do.
- (reflexive) to humble (oneself)
- 1932, Joan Puig i Ferreter, Camins de França:
- Vaig veure amb la imaginació la figura terrosa de l'ajudant, davant la qual hauria d'humiliar-me. El veia amb els ulls roigs i extraviats de quan s'enrabiava, la cara llarga, unes dents que em volien mossegar.
- I saw with my imagination the earthly figure of the assistant in front of whom I would have to humble myself. I saw him with the bulging red eyes from when he would get angry, the long face, teeth that wanted to bite me.
Conjugation
[edit] Conjugation of humiliar (first conjugation)
Related terms
[edit]Further reading
[edit]- “humiliar” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “humiliar”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2025
- “humiliar” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “humiliar” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.