huiden

Dutch

Pronunciation

• Rhymes: -œy̯dən

Etymology 1

From Middle Dutch huden, from Old Dutch *hūden, from Proto-West Germanic *hūdijan, from Proto-Germanic *hūdijaną.

Verb

huiden

1. (obsolete) to hide, to conceal

Conjugation

Conjugation of huiden (weak)
infinitive	huiden
past singular	huidde
past participle	gehuid
infinitive	huiden
gerund	huiden n
	present tense	past tense
1st person singular	huid	huidde
2nd person sing. (jij)	huidt, huid2	huidde
2nd person sing. (u)	huidt	huidde
2nd person sing. (gij)	huidt	huidde
3rd person singular	huidt	huidde
plural	huiden	huidden
subjunctive sing.1	huide	huidde
subjunctive plur.1	huiden	huidden
imperative sing.	huid
imperative plur.1	huidt
participles	huidend	gehuid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

huiden

1. plural of huid