dzik

See also: Dzik

Polish

dzik

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *dikъ, from Proto-Indo-European *dʰiHkos. Cognate to Lithuanian dỹkas, Latvian dīks, Proto-Albanian *dīkā, possibly to Ancient Greek σίκα (síka, “pig”) (Laconian dialect).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈd͡ʑik/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ik
• Syllabification: dzik
• Homophone: Dzik

Noun

dzik m animal (diminutive dziczek)

1. wild boar (Sus scrofa)

Declension

Declension of dzik

	singular	plural
nominative	dzik	dziki
genitive	dzika	dzików
dative	dzikowi	dzikom
accusative	dzika	dziki
instrumental	dzikiem	dzikami
locative	dziku	dzikach
vocative	dziku	dziki

Noun

dzik m pers (female equivalent dziczka, diminutive dziczek)

1. (colloquial) unmannerly, uncivilized, or antisocial person

Declension

Declension of dzik

	singular	plural
nominative	dzik	dziki
genitive	dzika	dzików
dative	dzikowi	dzikom
accusative	dzika	dzików
instrumental	dzikiem	dzikami
locative	dziku	dzikach
vocative	dziku	dziki

Derived terms

(adjective):

• dziczy

(nouns):

• dziczyzna
• dzikarz

Related terms

(adjective):

• dziki

(nouns):

• dzicz
• dzikus

(verb):

• dziczeć

Further reading

• dzik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• dzik in Polish dictionaries at PWN