duwen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch duwen, douwen, from Old Dutch thuwen, from Proto-West Germanic *þų̄hijan, from Proto-Germanic *þunhijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdyu̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: du‧wen
• Rhymes: -yu̯ən

Verb

duwen

1. (transitive) to push

   Antonym: trekken

Conjugation

Conjugation of duwen (weak)
infinitive	duwen
past singular	duwde
past participle	geduwd
infinitive	duwen
gerund	duwen n
	present tense	past tense
1st person singular	duw	duwde
2nd person sing. (jij)	duwt, duw2	duwde
2nd person sing. (u)	duwt	duwde
2nd person sing. (gij)	duwt	duwde
3rd person singular	duwt	duwde
plural	duwen	duwden
subjunctive sing.1	duwe	duwde
subjunctive plur.1	duwen	duwden
imperative sing.	duw
imperative plur.1	duwt
participles	duwend	geduwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Alternative forms

• (Netherlands, informal) douwen

Derived terms

• aanduwen
• afduwen
• binnenduwen
• dichtduwen
• doorduwen
• induwen
• kakken zonder douwen
• neerduwen
• omduwen
• omverduwen
• onderduwen
• opduwen
• openduwen
• opzijduwen
• terugduwen
• toeduwen
• uitduwen
• verduwen
• voortduwen
• wegduwen

 

Descendants

• Negerhollands: dou
• → Papiamentu: dal