duiken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch duken, from Old Dutch *dūcan, from Proto-West Germanic *dūkan, from Proto-Germanic *dūkaną. Cognate with English (to) duck.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdœy̯kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: dui‧ken
• Rhymes: -œy̯kən

Verb

duiken

1. (intransitive) to dive

Conjugation

Conjugation of duiken (strong class 2b)
infinitive	duiken
past singular	dook
past participle	gedoken
infinitive	duiken
gerund	duiken n
	present tense	past tense
1st person singular	duik	dook
2nd person sing. (jij)	duikt, duik2	dook
2nd person sing. (u)	duikt	dook
2nd person sing. (gij)	duikt	dookt
3rd person singular	duikt	dook
plural	duiken	doken
subjunctive sing.1	duike	doke
subjunctive plur.1	duiken	doken
imperative sing.	duik
imperative plur.1	duikt
participles	duikend	gedoken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Hyponyms

• schoonspringen
• synchroonduiken

Derived terms

• duik
• duikboot
• duikbril
• duikeend
• duikelen
• duiker
• duikplank
• duikschool
• duiksport
• induiken
• ineenduiken
• naduiken
• onderduiken
• ontduiken
• opduiken
• synchroonduiken
• verduiken
• wegduiken

 

Descendants

• Afrikaans: duik
• Berbice Creole Dutch: duglu
• Negerhollands: dou, dukkel, dikl
• → Aukan: duku
• → Caribbean Javanese: ngedhog
• → Saramaccan: dóki