Jump to content

duikelen

From Wiktionary, the free dictionary

Dutch

[edit]

Etymology

[edit]

From Middle Dutch dukelen. Equivalent to duiken +‎ -elen.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /ˈdœy̯kələ(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: dui‧ke‧len
  • Rhymes: -œy̯kələn

Verb

[edit]

duikelen

  1. (intransitive) to tumble, to fall over
  2. (intransitive) to make capers and somersaults

Conjugation

[edit]
Conjugation of duikelen (weak)
infinitive duikelen
past singular duikelde
past participle geduikeld
infinitive duikelen
gerund duikelen n
present tense past tense
1st person singular duikel duikelde
2nd person sing. (jij) duikelt, duikel2 duikelde
2nd person sing. (u) duikelt duikelde
2nd person sing. (gij) duikelt duikelde
3rd person singular duikelt duikelde
plural duikelen duikelden
subjunctive sing.1 duikele duikelde
subjunctive plur.1 duikelen duikelden
imperative sing. duikel
imperative plur.1 duikelt
participles duikelend geduikeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

[edit]

Derived terms

[edit]