buntownik

Polish

Etymology

From bunt +‎ -ownik.

Pronunciation

• IPA^(key): /bunˈtɔv.ɲik/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔvɲik
• Syllabification: bun‧tow‧nik

Noun

buntownik m pers (female equivalent buntowniczka)

1. rebel, rogue

Declension

Declension of buntownik

	singular	plural
nominative	buntownik	buntownicy/buntowniki (deprecative)
genitive	buntownika	buntowników
dative	buntownikowi	buntownikom
accusative	buntownika	buntowników
instrumental	buntownikiem	buntownikami
locative	buntowniku	buntownikach
vocative	buntowniku	buntownicy

Related terms

adjective

• buntowniczy

 

adverb

• buntowniczo

 

nouns

• buncik
• bunt
• buntowniczość

 

verbs

• buntować
• zbuntować

 

Further reading

• buntownik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• buntownik in Polish dictionaries at PWN