birgja

Icelandic

Etymology

From Old Norse birgja, from Old Norse birgr (“well-furnished”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpɪrca/

  Rhymes: -ɪrca

  Homophone: byrgja

Verb

birgja (weak verb, third-person singular past indicative birgði, supine birgt)

1. to supply

   Synonym: útvega

Conjugation

birgja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að birgja
supine (sagnbót)		birgt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		birgjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég birgi	við birgjum	present (nútíð)	ég birgi	við birgjum
	þú birgir	þið birgið		þú birgir	þið birgið
	hann, hún, það birgir	þeir, þær, þau birgja		hann, hún, það birgi	þeir, þær, þau birgi
past (þátíð)	ég birgði	við birgðum	past (þátíð)	ég birgði	við birgðum
	þú birgðir	þið birgðuð		þú birgðir	þið birgðuð
	hann, hún, það birgði	þeir, þær, þau birgðu		hann, hún, það birgði	þeir, þær, þau birgðu
imperative (boðháttur)	birg (þú)	birgið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	birgðu	birgiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

birgður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	birgður	birgð	birgt		birgðir	birgðar	birgð
accusative (þolfall)	birgðan	birgða	birgt		birgða	birgðar	birgð
dative (þágufall)	birgðum	birgðri	birgðu		birgðum	birgðum	birgðum
genitive (eignarfall)	birgðs	birgðrar	birgðs		birgðra	birgðra	birgðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	birgði	birgða	birgða		birgðu	birgðu	birgðu
accusative (þolfall)	birgða	birgðu	birgða		birgðu	birgðu	birgðu
dative (þágufall)	birgða	birgðu	birgða		birgðu	birgðu	birgðu
genitive (eignarfall)	birgða	birgðu	birgða		birgðu	birgðu	birgðu

Derived terms

• birgja upp (“provide, supply”)
• birgja sig upp af einhverju (“to stock up on something”)
• birgir

Related terms

• birgur
• bjarga

Old Norse

Etymology

(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)

Verb

birgja

1. (ditransitive) to furnish, supply

Conjugation

Conjugation of birgja — active (weak class 1)

infinitive	birgja
present participle	birgjandi
past participle	birgðr
indicative	present	past
1st-person singular	birgi	birgða
2nd-person singular	birgir	birgðir
3rd-person singular	birgir	birgði
1st-person plural	birgjum	birgðum
2nd-person plural	birgið	birgðuð
3rd-person plural	birgja	birgðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	birgja	birgða
2nd-person singular	birgir	birgðir
3rd-person singular	birgi	birgði
1st-person plural	birgim	birgðim
2nd-person plural	birgið	birgðið
3rd-person plural	birgi	birgði
imperative	present
2nd-person singular	birg, birgi
1st-person plural	birgjum
2nd-person plural	birgið

Conjugation of birgja — mediopassive (weak class 1)

infinitive	birgjask
present participle	birgjandisk
past participle	birgzk
indicative	present	past
1st-person singular	birgjumk	birgðumk
2nd-person singular	birgisk	birgðisk
3rd-person singular	birgisk	birgðisk
1st-person plural	birgjumsk	birgðumsk
2nd-person plural	birgizk	birgðuzk
3rd-person plural	birgjask	birgðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	birgjumk	birgðumk
2nd-person singular	birgisk	birgðisk
3rd-person singular	birgisk	birgðisk
1st-person plural	birgimsk	birgðimsk
2nd-person plural	birgizk	birgðizk
3rd-person plural	birgisk	birgðisk
imperative	present
2nd-person singular	birgsk, birgisk
1st-person plural	birgjumsk
2nd-person plural	birgizk

Related terms

• birgr

Descendants

• Icelandic: birgja

References

• “birgja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press

Anagrams

• bjargi